Öyle her istediğin kişiye kötülük yapamazsın, zorla bir yere getirip götüremezsin, sevmediği şeyi sevdiremezsin, sevdiği şeyden vazgeçiremezsin. Öyle her kişinin canını yakamazsın ama canını alabilirsin. Herkes herkese her şeyi yapamaz ama herkes herkesin canını alabilir. En kırılgan yeri canıdır da ondan. Can almak hem her şeyden zor hem de her şeyden kolay. Bunu bilmiş, bunu öğrenmiştim.
Sarsılmışlar Bahçesi’nde Şenlik, hayatlarına geçmeyen yalnızlık lekesi bulaşanları, duyguları biçilenleri, geçmişi geçmeyenleri, geleceğe takatı kalmayanları, umut ve yanılgı yorgunlarını, anlam arayışında kaybolanları, hayatın köşelerine çarptıkça bir köşeye çekilip susanları, bin dertten yorulup esirgenen tek bir dermana razı gelebilecekleri, gelmeyeceğini bildikleri dermana küsenleri, gülü koklamak hevesiyle yola çıkıp “kader”lerinde sadece diken olduğunu fark edenleri, bir ayakları yaşam zemini ararken diğer ayaklarıyla zıt zemine sağlam basanları, hangi ayağının nereye bastığının bir önemi kalmayanları, “bekleyen yaralarını kuşanmak üzere doğanlar”ı Sarsılmışların Bahçesi’nde bir gezintiye çıkarıyor.
Bahçe çorak, bahçe dikenli, bahçe küsenlerin sığınıp sustukları bir çöl ama şenlikli de. Her şeye rağmen hâlâ şaşırabilmenin… Tekrar tekrar hayal kırıklığına uğramanın enerjisini bulmanın… Derinlik olmayan yaşamda, derinlik olmayan gözlerde, derinlik olmayan benliklerde derinlik aramanın arsızlığının… Yitirmenin, yaşamanın ve yazmanın dehşetinin koyu koyu nakışlandığı bir şenlik.
